Μάθημα : ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Α ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Oι δυσκολίες της τωρινής ζωής μου

Είμαι μαθητής της Α' Γυμνασίου. Σ' αυτή την τάξη τα μαθήματα είναι περισσότερα και δυσκολότερα απ' ό,τι στο Δημοτικό σχολείο. Ο χρόνος για τη μελέτη πολλαπλασιάστηκε, οι ελεύθερες ώρες μειώθηκαν. Ώρες για παιχνίδι σχεδόν δεν υπάρχουν στο ημερήσιο πρόγραμμά μου.

Στο τέλος της σχολικής ημέρας, ύστερα από εντατική παρακολούθηση και συμμετοχή στα μαθήματα, αρχίζει το μεγάλο μου βάσανο. Αφού γευματίσω, θα ξεκουραστώ λίγο και αμέσως μετά θα αρχίσω το διάβασμα. Τι να πρωτοδιαβάσω όμως; Μαθηματικά, Αρχαία, Ιστορία, Θρησκευτικά;

Μεγάλος μπελάς! Για την Ιστορία έχω να διαβάσω πολλές σελίδες, στα Μαθηματικά να λύσω αρκετές ασκήσεις, στα Αρχαία να γράψω εργασία. Από τη μια πλευρά οι εξισώσεις, από την άλλη ο Οδυσσέας και η Ναυσικά, όλα μαζί πραγματικά με έχουν τρελάνει.

Τι να κάνω όμως; βλέπετε, σήμερα έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις της κοινωνίας, γι' αυτό πρέπει επίσης να μάθω τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες, σε ηλικία που δεν έχω μάθει ακόμη καλά καλά τα ελληνικά. Έτσι, εκτός από τα μαθήματα του σχολείου μου, έχω καθημερινά να διαβάζω αγγλικά και γερμανικά, που είναι επίσης πολύ δύσκολα.

Έπειτα, λοιπόν, από απασχόληση πολλών ωρών και στις ξένες γλώσσες, με το κεφάλι «καζάνι», γυρίζω σπίτι να συνεχίσω τη μελέτη των υπόλοιπων μαθημάτων. Ζαλισμένος διαβάζω όσο ακόμη κρατούν οι δυνάμεις μου.

   Η ώρα τώρα είναι 9.00 το βράδυ. Είναι ώρα για φαγητό. Μα επιτέλους, βαρέθηκα πια! Τα μαθήματά μου παρουσιάζουν βέβαια ενδιαφέρον, αλλά έλα που πρέπει να έχω και ελεύθερες ώρες για παιχνίδι και ξεκούραση! Όσο κι αν προσπαθώ όμως να εξοικονομήσω αυτές τις ελεύθερες ώρες, δεν τα καταφέρνω. Ούτε παιχνίδι, ούτε ξεκούραση λοιπόν.

   – Τι κατάσταση είναι αυτή; Τι θα γίνει, επιτέλους;

Γ. Κατσίφης, μαθητής Α΄Γυμνασίου

H Φωνή του Πειραματικού Σχολέιου, φυλλάδιο του Βαρβάκειου Πειραματικού Σχολείου,τεύχ. 51, Aπρίλιος 1980

Δεν είχε καν το λόγο του τελειώσει και έπεσε μέγα κύμα επάνω του σαρωτικό που ταρακούνησε και τη σχεδία. 

Βρέθηκε ξαφνικά μακρυά της, του ξέφυγε απο τα χέρια το τιμόνι. 

Η θυμωμένη θύελλα με τους μεικτούς ανέμους σύντριψε το κατάρτι, πανί και αντένα σφενδονίστηκαν πέρα στο πέλαγο. 

Και έμεινε αυτός ώρα πολλή μέσα στη δίνη, κεφάλι δε μπορούσε να σηκώσει μπρος στην ορμή των φοβερών κυμάτων.

Τον βάρυναν ακόμα και τα ρούχα, αυτά που του είχε φορέσει η θεά Καλυψώ. 

Κάποια στιγμή ωστόσο ανάβλεψε, φτύνει απο το στόμα του πικρή την άρμη- σαν χείμαρρος κελάρυσε καθώς του βγαίνει από το κεφάλι.

Όμως και τη σχεδία του θυμάται κι ας είχε πια αποκάμει.

Βρήκε ξανά τη δύναμη κι αρπάζεταιμέσα απο τα κύματα επάνω της και, καθισμένος τώρα εκεί στη μέση, δοκίμαζε πως να ξεφύγει το τέλος του θανάτου.