Η γαλλική βασιλόπιτα (la galette des rois -  πίτα των βασιλιάδων) είναι μία πίτα που παραδοσιακά παρασκευάζεται και καταναλώνεται στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες γαλλόφωνες χώρες με την ευκαιρία των Θεοφανείων, γιορτή  της Χριστιανοσύνης, που τιμά την επίσκεψη των μάγων βασιλέων στον Ιησού Χριστό, και που γιορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου κάθε έτους. Αυτή η πίτα μερικές φορές ονομάζεται και παριζιάνικη.

Πρόκειται για μια πίτα με δύο φύλλα σφολιάτας που περιέχουν μια γλυκιά  κρέμα αμυγδάλου.

Η γαλλική βασιλόπιτα έλκει την καταγωγή της από τα Σατουρνάλια (ρωμαϊκή γιορτή μεταξύ του τέλους του μήνα Δεκεμβρίου και αρχές Ιανουαρίου), κατά την οποία ένας σκλάβος  χριζόταν «βασιλιάς για μια μέρα». Αυτή η γιορτή, τα Σατουρνάλια, ευνοούσε την αντιστροφή των ρόλων, προκειμένου να ξεγελάσουν τις δυσοίωνες ημέρες του Κρόνου, χθόνιας θεότητας. 

Κατά τη διάρκεια του συμποσίου (στην αρχή ή στο τέλος των Σατουρνάλιων, σύμφωνα με τις διαφορετικές εποχές της αρχαίας Ρώμης) σε κάθε μία από τις μεγάλες οικογένειες, οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν ένα «φλουρί» που έβαζαν μέσα σε ένα γλυκό και όποιος το έβρισκε στο κομμάτι του ήταν ο «Σατουρνάλιος Πρίγκιπας» (Πρίγκιπας των Σατουρνάλιων, ή της αναταραχής). Ο «βασιλιάς για μια μέρα» είχε την εξουσία να ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες του κατά τη διάρκεια της ημέρας (όπως το να δίνει διαταγές στον αφέντη του) πριν επιστρέψει στη σκλαβιά. 

Για να εξασφαλιστεί η τυχαία κατανομή των μερίδων στο γλυκό, ήταν έθιμο ο νεότερος να μπαίνει κάτω από το τραπέζι και να φωνάζει τα ονόματα των δούλων στην τύχη.

Για τους Χριστιανούς, η κοπή της πίτας συνδέεται με τη γιορτή των μάγων στη γιορτή των Θεοφανείων.

Η Εορτή των τριών βασιλέων, Jacob Jordaens, Kunsthistorisches Museum, Βιέννη.

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, και μόνο το όνομα της «πίτας των βασιλέων», ήταν επικίνδυνο. Έγιναν προσπάθειες να επιτευχθεί η απαγόρευση της πίτας, αλλά χωρίς επιτυχία, η πίτα θριάμβευσε. 

Το έθιμο λέει να μοιράζεται η πίτα σε τόσα κομμάτια όσοι είναι οι συνδαιτυμόνες, συν ένα.Κατά το Μεσαίωνα, αυτό το τελευταίο κομμάτι, που ονομάζονταν κομμάτι «του Καλού Θεού», «της Παναγίας» ή «των φτωχών»  προορίζονταν για τον πρώτο φτωχό που θα περνούσε από το σπίτι.

Το «φλουρί» (fève) αρχικά ήταν ένα κουκί, αργότερα όμως αντικαταστάθηκε από ένα πορσελάνινο αγαλματίδιο.Τα πρώτα φλουριά από πορσελάνη εμφανίστηκαν στο τέλος του 18ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης, αντικατέστησαν τον Ιησού, με ένα φρυγικό σκούφο. Από το 1870, τα κουκιά συστηματικά είχαν αντικατασταθεί από αγαλματίδια πορσελάνης ή – πιο πρόσφατα – πλαστικά.

Σήμερα υπάρχει ένα πλήθος από αγαλματίδια που αποτελούν αντικείμενο συλλογής των συλλεκτών (στα γαλλικά favophiles). Υπάρχουν διάφοροι τύποι αγαλματιδίων-φλουριών που αναπαριστούν θέματα από ζώα, τέχνη, κινηματογράφο, τσίρκο, μαγείρεμα, παιδιά, ιστορία, παιχνίδια, μόδα, νομίσματα, μυθολογία, μουσική, φύση, καθημερινά αντικείμενα, χώρα, ... και επιπλέον, πολλά από αυτά είναι πραγματικά μικρά έργα τέχνης.

Στη πόλη Blain υπάρχει το μονδικό μουσείο των fèves, όπου εκτίθονται περισσότερα από 10 000 φλουριά:

Εδώ θα βρεις το βασικό λεξιλόγιο της galette des rois: