Μάθημα : ΓΑΛΛΙΚΑ ΣΤ'

Vive la Chandeleur!

La Chandeleur  ή αλλιώς "η γιορτή της κρέπας"!

Chandeleur ονομάζεται η Υπαπαντή τού Χριστού στη Γαλλία και γιορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Aυτή την ημέρα, κατά την παράδοση, σε κάθε σπίτι τής Γαλλίας αναβιώνει το έθιμο της παρασκευής κρέπας.

 Σύμφωνα    με ένα παλιό μύθο , εάν την ημέρα της Chandeleur δεν γίνονταν κρέπες, η σοδειά του σιταριού όλης της χρονιάς θα καταστρεφόταν.

  Οι άνθρωποι στα χωριά γύριζαν στον αέρα την πρώτη κρέπα με το δεξί τους χέρι, ενώ στο αριστερό κρατούσαν ένα χρυσό νόμισμα. Κατόπιν, τύλιγαν το νόμισμα μέσα στην κρέπα, πριν αυτή περάσει τελετουργικά από όλη την οικογένεια και καταλήξει στο  ντουλάπι όπου θα φυλαγόταν μέχρι την επόμενη χρονιά. Κρατούσαν έτσι, ό,τι απέμενε από την κρέπα της προηγούμενης χρονιάς, προκειμένου να δώσουν το χρυσό νόμισμα στον πρώτο φτωχό που θα ερχόταν στο σπίτι τους. Αν όλα τα παραπάνω τηρούνταν, η οικογένεια θα είχε σίγουρα χρήματα, για όλη τη χρονιά.

Oι Χριστιανοί γιορτάζουν κάθε χρόνο αυτή την ημερομηνία, τη στιγμή που ο Ιησούς παρουσιάστηκε στο ναό, 40 μέρες μετά τη γέννησή του.

Η γιορτή της παρουσίας του Κυρίου, συνοδευόταν άλλοτε από λιτανεία με αναμμένα κεριά. Αυτό εξηγεί το σημερινό όνομα αυτής της γιορτής, σαντελέρ, που προέρχεται από το λατινικό καντελόρουμ και σημαίνει κεριά. Τα κεριά που ευλογούνταν στην Υπαπαντή, φυλάσσονταν προσεκτικά από τους πιστούς, που τα άναβαν σε περίπτωση κινδύνου, αφού πίστευαν ότι τους προστάτευαν.

​Η Βρετάνη (Bretagne) είναι η περιοχή από την οποία προέρχεται το έθιμο της κρέπας. Μπορείτε να την βρείτε στο χάρτη:

Γενικά, με το να αναποδογυρίζει κάποιος κρέπες την Υπαπαντή, θεωρείται ότι εξασφαλίζει μια συνεχή ευτυχία κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς. 

Μια άλλη παράδοση λέει ότι η δούκισσα Άννα της Βρετάνης καθώς μία μέρα χάθηκε στο δάσος, την βρήκαν και την έσωσαν κάποιοι φτωχοί εργάτες, για να την καθησυχάσουν, της έκαναν κρέπες, από αλευροσίταρο γιατί στα παλιά χρόνια το αλεύρι σίτου ήταν ακριβό προϊόν και καταναλωνόταν μόνο από ευγενείς οικογένειες.

Η Δούκισσα, ενθουσιάστηκε και όταν γύρισε στο παλάτι μετά από την εμπειρία της ζήτησε από το μάγειρα να της φτιάξει την λιχουδιά που της έφτιαχναν οι εργάτες στο δάσος. Έτσι η συνταγή της κρέπας, έγινε γνωστή σε όλο το Δουκάτο. Στην αρχή τις κατανάλωναν ως ψωμί, και τις άλειφαν   με αλατισμένο βούτυρο. Πολύ γρήγορα η κρέπα έγινε διάσημη και ο κόσμος άρχισε να ρίχνει μέσα ζάχαρη, σοκολάτα, μαρμελάδα  κλπ.

Σύντομα έγινε το επίσημο γλυκό όλου του Δουκάτου και το έθιμο λέει ότι γιορτάζοντας την αναγέννηση, κατανάλωναν κρέπες και τις συνέθεσαν με την καλότυχη οικογενειακή ζωή.

Επίσης το έθιμο λέει ότι κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της κρέπας κρατούσαν ένα νόμισμα στο χέρι και καθώς γύριζαν την κρέπα στον αέρα έκαναν και μια ευχή. Αν η κρέπα προσγειωνόταν και πάλι στο τηγάνι τότε η ευχή θα γινόταν πραγματικότητα.

Η λέξη κρέπα προέρχεται από την λατινική λέξη «κρίσπα» που σημαίνει "κατσαρή" γιατί όπως αναφέραμε πιο πάνω ουσιαστικά παρασκευάζονταν από φαγόπυρο, ένα τύπο αλευροσίταρου χωρίς γλουτένη.

Οι κρέπες παραδοσιακά είναι δύο ειδών: οι γλυκές κρέπες  (Sucrées ) που παρασκευάζονται από αλεύρι σίτου από τις τότε ευγενείς Οικογένειες και οι αλμυρές  Galettes (Salées ). Το όνομα Galettes προήλθε από την λέξη «Galet» που στα Γαλλικά σημαίνει βότσαλο, δεδομένου ότι οι πρώτες Galettes ψήθηκαν σε ένα θερμαινόμενο βότσαλο πάνω στην φωτιά.

Άκου κι ένα τραγούδι για τη chandeleur:

Και τώρα ετοιμάσου να ακολουθήσεις τη συνταγή για τις κρέπες:

VI